تغییر اقلیم خصوصا افزایش دما مهمترین معضل کرة زمین در قرن بیست و یکم میباشد. بنابراین ارزیابی میزان روند این معضل در مقیاس جهانی، منطقهای و محلی از اهمیت ویژهای برخوردار است. امروزه تعداد زیادی مدل گردش عمومی جو برای پیشبینی وضعیت اقلیم در آینده طراحی شده است، اما خروجی حاصل از این مدلها به دلیل محدودیت در تفکیک مکانی در مقیاس محلی، قابل استفاده نمیباشند. لذا روشهای متعددی به منظور استفاده از خروجی این مدلها در مقیاس منطقهای و محلی ابداع شده است. متاسفانه علیرغم تحقیقات گسترده هنوز امکان توصیه یک روش معین برای یک منطقه خاص وجود ندارد به همین دلیل در هنگام استفاده از این روشها در یک منطقهی خاص باید ابتدا میزان کارایی آن مورد بررسی قرار گیرد. یکی از متداولترین این روشها استفاده ازمدل ریز مقیاس نمایی [1] میباشد. در این تحقیق ابتدا میزان کارایی این مدل جهت ریز مقیاس نمایی شاخصهای دمایی در ایستگاه شهر کرمان به عنوان نمایندة مناطق خشک مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس شاخصهای دمایی ایستگاه کرمان تا سال 2100 شبیه سازی شدند. بدین منظور ابتدا مدل SDSM با استفاده از دادههای مشاهداتی ایستگاه کرمان و دادههای بازسازیشدة مرکز ملی پیشبینی اقلیمی کانادا کالیبره و واسنجی شدند. به منظور ارزیابی مدل از معیار میانگین خطای مطلق استفاده شد و بعد از اطمینان حاصل نمودن از دقت شبیهسازی مدل، با استفاده از دو مدل گردش عمومی CGCM1[2] و [3]H تحت دو سناریو و شاخصهای دمایی (حد اکثر، حداقل و متوسط دمای سالانه) برای این ایستگاه تا سال 2100 شبیهسازی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد، که مدل مذکور توانایی لازم جهت شبیهسازی شاخصهای دمایی را دارد. همچنین استفاده از دادههای مدل HadCM3 نسبت به دادههای مدل CGCM نتایج بهتری را ارائه میدهد. بر اساس دادههای این مدل میزان افزایش میانگین درجة حرارت سالانه برای دورههای (2039-2010)، (2069-2040) و (2089-2070) نسبت به دورة پایه (1990-1961) به ترتیب برابر با 5/1، 8/2 و 5/4 درجة سانتیگراد میباشد.